Precies een jaar geleden lag De draad en de vliegende naald in de boekhandel. Op diezelfde dag arriveerde er een doos van het Centraal Boekhuis, met een aantal auteursexemplaren, cadeautje voor de schrijver. Ze waren allemaal perfect, gedrukt op papier van verantwoorde herkomst met de code FSC C019440 en voorzien van dat prachtige omslag – een coproductie van Albrecht Dürer en Herman van Bostelen.
Behalve één exemplaar, dat is een echte mislukkeling. Lees verder “De mislukkeling”
Afgelopen dinsdag werd er een prachtbaby geboren en in de keuken vond ik een briefje van onze antroposofische hulp, tevens specialiste op het gebied van de Tarot, met de volgende berekening: 26+6+2012 = 244 = 10 = 1 = Magiër. Een dag later mocht ik het wonderkind vasthouden en ja, mijn hulp heeft absoluut gelijk, dit kan alleen maar een Magiër zijn.
Maar een wieg als een koninkrijk met een hemel van aardbeienkatoen is niet voor iedere boreling weggelegd. Lees verder “De magiër”
Ze zijn (minstens) met zijn vieren en ontmoeten elkaar in café D. in het IJsselstadje Z. Het is altijd zondag, er wordt stevig en van alles gedronken (een hele of een halve fles Żubrówka, drie flessen Chardonnay, Pernod met en zonder water). Hoe langer ze aan tafel zitten, hoe zachter ze gaan praten. Na een aantal uren verlaten ze fluisterend het café. Niemand weet wat ze hebben besproken, waar ze wonen, of wat ze van plan zijn, de leden van het Geheime Genootschap van Vrouwen met Gelakte Duimnagels.
De merel in de tuinen is wakker. Het is tien voor vier, zaterdagochtend. Ik luister naar het zingen, slaap weer in. Om zes uur worden de klokken van een nabijgelegen klooster geluid. Even later hoor ik de klok van de beroemde Wawel, die ieder kwartier slaat. Eén slag: kwart over zes. Twee slagen: half zeven. Drie: kwart voor zeven. Dan vier slagen, gevolgd door nog eens zeven, want zo laat is het tenslotte. Inmiddels is een paar kilometer verderop de klok van de Mariakerk ingevallen. De stadstrompetter blaast vanaf diezelfde kerk de hejnal, vier maal, voor iedere windrichting één. Soms trompettert hij me wakker in het holst van de nacht: geluk. Lees verder “Tijd”
Voor ik het weet, zit ze naast me en pakt ze mijn hand.
‘Mooie toekomst’, zegt ze. ‘Hand lezen? Helemaal gratis. Mooie vrouw, mooie toekomst.’ Met haar wijsvinger volgt ze de lijnen in mijn handpalm.
‘Mooie man’, zegt ze. ‘Mooie man, donker, donkere ogen. Niet zo groot hè, voor jou. Eerste man. Houdt zoveel van jou. Tien złoty. Hier, tien złoty.’ Ze wijst nu op haar eigen hand. Lees verder “De waarzegster”
Vorige week kwam ik ze tegen, in mijn geliefde Krakause eetgelegenheid waarvan ik de naam niet ga weggeven omdat er nog steeds geen toeristen komen. Ze kwamen bij me aan tafel zitten, Lesław en Wacław Janicki. Ze moeten inmiddels al zo’n 70 jaar zijn, een eeneiige tweeling, niet van elkaar te onderscheiden met hun witte haren, hun stevige neuzen, hun dunne snorren. Lees verder “Lesław en Wacław”
Nog steeds moet ik er aan herinnerd worden, iedere dag, en daarom heb ik het schilderij Rode soep van de Poolse kunstenaar Jacek Sroka op het bureaublad van mijn laptop gezet. Dat komt goed uit, want het schilderijtje, olieverf op doek, is in werkelijkheid ongeveer net zo groot als het bureaublad zelf: het meet 27 x 41 cm. We zien een knalgele hond op een knalblauwe vloer die knalrode soep staat te eten. En hij doet dat zoals honden dat kunnen, vol overgave. Op dit moment, op deze plaats, bestaat er voor de hond niets anders: zijn snuit is in de soep verdwenen, zijn hele lichaamstaal is gericht op dat ene, het eten van de rode soep. Daarmee herinnert hij me dagelijks aan de Regel van Benedictus. Lees verder “Advies voor het eten van rode soep”
Eigenlijk wilde ik een stukje schrijven over mijn kiespijnjurken, maar er kwam van alles tussen. Eerst las ik op de website van A.H.J. Dautzenberg zijn column Martijn, de gevolgen, over de doodsbedreigingen die hij ontving nadat hij publiekelijk had aangekondigd dat hij lid was geworden van de omstreden pedofielenvereniging. Daarna kwam ik via Twitter op een weblog waarin Rob Waumans de vraag stelt of het niet de plicht van schrijvers is om hun ‘bakkes’ open te trekken over vermeende misstanden. Lees verder “Dansen op de vulkaan”
Na de presentatie van De draad en de vliegende naald afgelopen donderdag is het nu de hoogste tijd voor een schrijfretraite, mijn tweede roman is al weken ongeduldig aan het bonzen vanwege te weinig aandacht. Voor schrijfretraites zijn drie plekken mogelijk: thuis, Kraków, het huisje. Het huisje (‘hé, het ruikt hier naar huisje’, zegt G. altijd als we er na maanden afwezigheid weer binnenkomen) bevindt zich in een doodstil Ardeens bos. Lees verder “Onthaast praten”