‘Als ieder mens gelukkig is, zal er geen tijd meer zijn omdat deze niet meer nodig is. Een zeer juiste gedachte’, zegt Kirillov in Dostojevski’s Boze Geesten. ‘Waar laten ze hem dan?’, vraagt Stavrogin hem. ‘Nergens’, zegt Kirillov. ‘De tijd is geen ding, maar een idee. Het zal uitdoven in het verstand.’
Ergens in Polen moest een huis leeg met een bibliotheek waarin de mijne zich jarenlang had gespiegeld, al klopten de talen soms niet helemaal. Lees verder “Duizend boeken”
Het is echt waar: er was eens een man die op de Heenweg woonde. Hoe graag hij ook zou willen, hij vond nooit ergens rust, hij moest overal naartoe, altijd ergens heen.
De Terugweg, hij had er ooit wel eens van gehoord, maar hij had geen idee hoe hij daar zou moeten komen.
2015 – het jaar is nog lang niet afgelopen, maar één ding weet ik zeker: voor mij is het het jaar van de halve dingen. Van de tentoonstellingen die ik wilde bekijken, heb ik nog niet eens de helft gezien. Van de stapels boeken waarin ik dit jaar ben begonnen, zijn de meeste maar half gelezen. Het boek dat ik aan het schrijven ben: half af. Ja, het waren sombere gedachten die ik had in de trein uit Bonn, op de terugweg van het internationale congres van de Arbeitskreis für Niederländische Kunst- und Kulturgeschichte, dat ik trouwens ook maar voor de helft kon bijwonen en waar ik zoveel mensen maar voor de helft heb kunnen spreken. Snel naar huis om mijn koffers te pakken voor de CODART studiereis naar de Midwest. Lees verder “Het jaar van de halve dingen”
Waarschijnlijk was ik een jaar of zes toen juffrouw Van Meerlo vijf vreemde tekeningen maakte in mijn schrift: n-o-d-d-y. Nog voordat ze had uitgelegd wat de bedoeling was, had ik zelf al iets bedacht. Het rondje en de buiken van de d kleurde ik snel in met een rood potlood. Klaar!
Gek genoeg kan ik me van de rest van de les niets meer herinneren. Lees verder “noddy”
Het is echt waar, er was eens een man die mij Pools leerde spreken. Zijn naam was Józef Chrobak. Er zijn weinig mannen met baarden wiens gezicht ik kan lezen, maar met zijn gezicht kon het. Dat kwam door twee diepe lachrimpels die zelfs zijn baard niet konden bedekken.
Het was 1986, Kraków. Józef Chrobak sprak alleen Pools en wist alles over Grupa Krakowska, mijn afstudeeronderwerp. Ik sprak geen woord Pools maar wilde alles van hem weten. En daarom ontmoetten we elkaar iedere ochtend in Galeria Krzysztofory, waar Józef Chrobak de ene sigaret na de andere rookte en het ene na het andere glas koffie dronk. Lees verder “Pools leren van Józef Chrobak”
Of je nu wel of niet in kabouters gelooft, één ding is zeker: tuinkabouters bestaan echt. Ik zag ze onlangs nog in het atelier van K. wiens werk ik kwam bekijken, tussen de drukpers en een voorraad inkt. Het was per ongeluk: K. schaamde zich een beetje en probeerde de kartonnen doos met zijn voet nog snel onder zijn werkbank te schuiven.
Maar ik had ze al gezien. Rode mutsen, witte baarden, mopsneuzen. Het kon niet missen. Ik bukte me en trok de doos tevoorschijn, ik had me niet vergist. Tuinkabouters met kruiwagens en vishengels, met boodschappentassen en muziekinstrumenten. Een lag er zelfs te lezen, op zijn buik, hij had een bril op. Lees verder “Tuinkabouters”
Pechdagen, gisteren was het er een, een pechdag vol met onhandig verkeer.
Op weg naar mijn geboortedorp Boskoop strandde ik op het station van Leiden. In plaats van de trein nam ik de bus, net als in mijn studietijd. Vinexwijken en afgrijselijke industriegebieden zijn in de plaats gekomen van de weilanden van vroeger. Dat had ik kunnen weten, toch schrok ik van die onherkenbaarheid. Op de Rijndijk bij Zoeterwoude strandden we opnieuw, nu achter een landbouwvoertuig.
In Boskoop bleken alle bushaltes verplaatst en daarom liep ik een paar kilometer langs de drukke verkeersweg die het dorp doorsnijdt. Een voetpad aan één kant van de weg, een fietspad aan beide zijden. Lees verder “Polish bike”
Ga stevig op je mat staan, benen naast elkaar, armen naast het lichaam.
Adem in, adem uit. Hef je linkerbeen bij de volgende inademing omhoog en leg je linkervoet zo hoog mogelijk tegen je rechterdij. Strek je armen boven je hoofd, en leg de palmen tegen elkaar.
Strek, strek, strek.
Je gewicht rust op je rechterbeen. Concentreer je op het punt tussen je wenkbrauwen. Dit is een oefening voor de pure balans. Adem in, adem uit. Sluit je ogen. Blijf staan, onbeweeglijk als een boom.
Hier gaat het altijd mis, nog steeds, na jaren yoga. Lees verder “Waaiboom”
December, 13 december. Het is precies drieëndertig jaar geleden dat mijn vader in alle vroegte de slaapkamer van mijn zusje binnenkwam, met de mededeling dat de Russen Polen waren binnengevallen. Ze was net zeventien geworden en onze vreugde over haar gloednieuwe oranje platenspeler verdampte maar heel even. Russen, Polen, het klonk cryptisch en was ver weg. Dat in Polen de staat van beleg was uitgeroepen, drong nauwelijks tot ons door. Dat mijn latere vrienden die nacht voor maanden werden geïnterneerd, kon ik al helemaal niet weten. Snel zetten we een lp van ABBA op. Lees verder “Nacht”
Voor het magazine Zutphen Bruist moet ik nog een column schrijven – het thema is ‘Puur water’ en ik heb de deadline gemist. Dat is natuurlijk niet mijn eigen schuld, maar de schuld van een conferentie die ik bijwoon in Boston (MA): daar ben ik aan het netwerken en fondsenwerven en naar lezingen aan het luisteren en gek genoeg is Zutphen even heel ver weg. Lees verder “Geen badpak”