Op mijn auteursavond in het Warschause Holland Huis verschijnt de Nederlandse acteur Redbad Klynstra, die al twintig jaar in Warschau woont en eigenlijk een Pool is. Hij leest voor zoals alleen Poolse acteurs dat kunnen, en het is doodstil in de zaal als hij een in het Pools vertaald fragment voorleest uit De draad en de vliegende naald. Later vraagt hij me of ik aan wil schuiven bij zijn talkshow Republika Kultury (De Cultuurrepubliek), dat iedere zondag wordt uitgezonden op Telewizja Republika. Het thema van de eerstkomende uitzending is ‘Lege plekken’. Wil Julia uit De draad immers geen museum voor de leegte oprichten? En woon ik niet tijdelijk in een huis, ook al is het een artistieke installatie, dat een lege plek in de stad heeft opgevuld?

Tijdens de uitzending vraagt Redbad me wat mijn indruk van Warschau is, nu ik er na dertien jaar weer ben teruggekeerd. Hij brengt me met zijn vraag in verlegenheid en mijn Pools is voor de camera’s ook niet al te best. Ik kan hier moeilijk gaan zitten zeggen dat ik Warschau lelijker vind dan ooit, dat ik geen andere stad ken die door haar inwoners zo liefdeloos wordt behandeld. Ik denk aan al die torens van internationale multinationals die lukraak in de stad zijn neergezet, dat alle lege ruimtes in de stad worden volgebouwd met kiosken en volgeplakt met reclames, dat overal parkeerplaatsen en hekken zijn, dat je oog nergens een rustpunt vindt. De andere gasten vallen me al in de rede. Een van hen, ene Marcin, zegt iets over het Cultuurpaleis, dat het afgebroken zou moeten worden omdat het een voorbeeld is van totalitaire architectuur.

Als ik ’s avonds in het Keret House zit te lezen, vraag ik me af wat Marcin ervan zou vinden, dat je in het nieuwe Warschau ’s nachts kunt lezen bij het licht van de gevelreclame op het huis van de buren.