Het is echt waar, er was eens een man die zichzelf op kon eten. Dat deed hij alleen op dagen die hij het liefst geheim wilde houden. Als hij ’s morgens uit zijn bed kwam, wist hij al dat het zo’n dag zou worden. Dan struikelde hij over de drempel van de wc en brandde zich onder de douche omdat hij was vergeten de koude kraan open te zetten. Na zo’n begin kon hij zich er nooit meer toe zetten om de ochtend in eigen hand te nemen en als het gerommel in zijn maag ook nog te horen was op het moment dat hij vier gebakken eieren met spek had verorberd, was het niet meer te ontkennen. Op zulke momenten pakte hij de telefoon om zich ziek te melden, sloot alle gordijnen, en controleerde of hij de deuren wel op slot had gedaan. Nadat hij een goede fles wijn had ontkurkt – meestal een Brunello – en zichzelf een eerste glas had ingeschonken, installeerde hij zich op zijn bruinlederen Chesterfield.

Zijn tenen waren het eerst aan de beurt. Hij bestrooide ze met peper en zout, en, als het nodig was, wreef hij zijn teennagels in met een druppeltje olijfolie. Misschien was dit wel het moment waar hij het meeste van genoot: een amuse, het zachte knabbelen dat nog zoveel mooiers, zoveel groters beloofde. Doelbewust kauwde hij zich een weg naar boven, hielen, kuiten, knieën.
Vervolgens kwamen zijn geslachtsdelen in het vizier. Omdat hij zeer gehecht was aan het zachte, wat blauwige vlees dat zo verlegen tussen zijn dijen verscholen lag, had juist dit moment hem in het verleden soms moeite gekost. Maar sinds hij een boek had gelezen waarin de hoofdpersoon de gehele mannelijkheid van zijn beste vriend had opgegeten, was hij zijn pudenda als een delicatesse gaan beschouwen. En zo kwam zijn hele lichaam aan de beurt, hij verschalkte zichzelf van top tot teen en met huid en haar, zelfs zijn navel en tepels moesten er aan geloven.
Zijn maag bewaarde hij voor het laatst, dat was een vast ritueel. Als hij die had opgepeuzeld, likte hij zijn lippen af en ging op zijn Chesterfield liggen uitbuiken.

Soms, heel soms, gebeurde het dat hij de volgende ochtend weer over de drempel van de wc struikelde. Dan begon het hele verhaal natuurlijk weer van voren af aan.