Het is echt waar, er was eens een man met verdwijnogen. Hoe hij zich ook verzette: alles wat hij zag, raakte er in zoek. Je kon het zo gek niet bedenken – een kop koffie, een paar manchetknopen, de liefde van zijn leven – hij hoefde er maar naar te kijken en het verdween. Het Concertgebouworkest, de Noordzee, zijn vulpen: hoe hij ook zocht, hij vond het nooit meer terug. Het had geen zin om de handen voor zijn ogen te houden, want ze verdwenen. Een blinddoek: hetzelfde laken een pak. Je moet hem niet tegen het lijf lopen, want je komt nooit meer uit die ogen tevoorschijn, ik zweer het je.