Nu ik drie weken schrijfretraite heb kan ik hem dagelijks vanachter mijn bureau observeren: de lezer. Mijn bureau en zijn balkon bevinden zich op de derde verdieping, beiden kunnen we net over het dak heen koekeloeren dat tussen
ons in staat, toch hebben we elkaar nog nooit gesproken. Ik ben bovendien zo bijziend dat ik hem op straat niet zou herkennen.

De lezer, hij heeft alle tijd. Als ik ’s morgens aan het werk ga, heeft hij zijn gordijnen al opengeschoven. Bij mooi weer zit hij op zijn balkon en leest. Ik zit achter mijn bureau, dertig meter bij hem vandaan, en ik schrijf, ik zwoeg, ik schrap, ik sta niet op voordat die 1000 dagelijkse woorden op papier staan,
want dat is schrijfretraite: discipline.

De lezer, hij weet zelf niet hoezeer hij me tot steun is. Het is koffietijd, lunchtijd, theetijd, borreltijd, hij zit nog steeds op zijn balkon en leest. Af en toe kijk ik op van mijn laptop om er zeker van te zijn dat hij niet is verdwenen. Mijn woordenteller staat op 154, 268, 530, 780, 967: ik hou vol, ik schrijf door, de lezer leest sneller dan ik kan schrijven, maar ooit haal ik hem in, ik weet het zeker.