Heimwee, het blijft zo geheimzinnig, een gemoedstoestand die soms uit het niets opduikt en dan een plaats of een persoon zoekt om zich aan vast te hechten. Zondag lunchten we bij vrienden van F. in Barcelona en ik weet niet waar dat heimwee ineens vandaan kwam, misschien was het de foto aan de muur tegenover me, Men in the cities/Untitled (Eric) van Robert Longo. Een man staat swingend op een dak, is het een doodsstrijd of een levensdans, is hij net geland of stijgt hij op? Even dacht ik dat het een foto van F. was, maar dat was niet zo, en al was F. niet bij onze ontmoeting, hij was toch  aanwezig omdat wij zoveel over hem spraken.

We spraken ook over de dood en ik dacht aan mooie en lelijke plekken om te sterven, en als ik zou mogen kiezen, dat het zuiden van Polen dan hoog op mijn lijstje zou staan. De hond wist alles over mijn droevige gedachten, hij liet zijn botje in de steek en kroop onder de tafel om mijn blote benen te likken. Na de lunch hielden we siësta in ons hotel, G. keek naar de Tour de Pologne en ik gluurde naar de beelden van Bukowina Tatrzańska en daar was het, waar mijn heimwee van die middag terecht kwam, in een van die kleine houten huizen met uitzicht over de groene heuvels. Een vrouw met een hoofddoek leunt over een hek en kijkt met ongeloof naar de tientallen fietsers die rakelings langs haar tuin zoeven.

Robert Longo, Men in the cities/Untitled (Eric), 1982, cibachrome, 102 x 68 cm, H+F Collection Barcelona