Het is een bijna onopvallend schilderijtje, deze dame in haar witte jurk van Gerard ter Borch. Toch kon ik mijn ogen er niet van afhouden toen ik haar zag in Dresden.
Ze staat met haar rug naar ons toe, afgesloten voor de wereld om zich heen. Ze draagt een witte jurk met spectaculair geschilderde plooien, een zwarte doek over haar schouders, het haar stijf opgestoken in modieuze rolletjes. Rechts, op de tafel bij het bed, een borsteltje, een zijden lint, zwarte voorwerpen die ik niet thuis kan brengen. Ze is in iets verdiept, maar wat is het? Maakt ze de knoopjes van haar jakje los, staat ze te huilen, leest ze een brief? Is er in dat merkwaardige theatrale bed, met de gordijnen op een kier, iemand die op haar wacht, of juist niet? En wij, waarom zijn we getuige van een scène waarin niets gebeurt of misschien iets, maar dan weten we niet waar we naar kijken? Lees verder “Vragen, vragen”
