Misschien is dit wel het droevigste deel uit de Matthäus Passion: de scène waarin de apostelen in de tuin van Getshemane in slaap vallen, in plaats van te waken bij hun meester. Meine Seele is betrübt bis an der Tod; bleibet hier und wachet mit mir, zingt Peter Kooy op mijn cd. Ja hoor, antwoordt Christoph Prégardien, natuurlijk, Ich will bei meinem Jesu wachen.  Mooi niet. Al Jezus’ vrienden vallen in slaap, Der Geist ist willig, aber das Fleisch ist schwach, Jezus staat er in zijn doodsangst helemaal alleen voor. Hij probeert ze een paar keer te wekken, maar zijn leerlingen zijn nu eenmaal geen engelen, ihre Augen waren voll Schlaffs. Na Jezus’ pogingen om contact te krijgen met de Allerhoogste worden zijn discipelen eindelijk wakker. In de hippie-uitvoering van de Matthäus gaat dat nogal moeizaam, ze mompelen, waarschijnlijk nog half stoned, What’s the buzz, tell me what’s a happening, what’s the buzz tell me what’s a happening. (Als meisje moest ik hier altijd huilen, zo zielig voor de Here Jezus).

Nee, dan mijnheer Polakowski in De draad en de vliegende naald. Hij waakt over Julia, zelfs al is ze zich daar niet van bewust. Nachtenlang zit hij op een container te wachten tot zij voor het raam verschijnt en in wanhoop al haar vragen ten hemel roept. De zwerfhond is getuige, samen kijken ze naar Julia, zodat ze minder alleen is. Sowieso weet mijnheer Polakowski feilloos hoe hij moet troosten. Als Julia op een nacht zijn winkeltje binnenkomt, ziet hij meteen hij haar grote verdriet. Hij biedt haar een stoel aan, schenkt een glas water in, slaat zijn jas om haar heen, loopt met haar mee naar huis, alsof dat allemaal heel gewoon is.

En die apostelen, ze slapen maar door, iedere Matthäus weer.