De mooiste nieuwjaarskaart ontving ik van de Zutphense kunstenaar Edith Meijering. Kotty huis in uit, heet het werkje officieel. Wat je ziet is niets meer en niets minder dan dat: hond Kotty (2004 – 2015) vliegt een huis in en komt er weer uit – maar dan als mens. Een vrouw met lippenstift op.

Met honden kan het verkeren. Die van Edith verschijnt nog steeds in haar werk, en de mijne (1985 – 1999) heeft na al die jaren nog steeds de neiging om in mijn dromen op te duiken. Dat gebeurt vooral in periodes waarin ik belangrijke beslissingen moet nemen of voor grote veranderingen sta. Het decor is altijd hetzelfde: Warschau, op de hoek van de Żelaznastraat en de Krochmalnastraat, de plek waar ik een paar grote transities doormaakte. Eigenlijk kunnen dieren in Polen alleen in de Kerstnacht praten, maar daar trekt mijn hond zich niets van aan. Hij ziet me, kwispelt, en begint meteen tegen me te praten.

Als ik wakker word, heb ik geen idee meer wat hij me heeft verteld. Dat doet er eigenlijk ook niet toe. Want het feit dat hij in een droom aan mij verscheen wil altijd zeggen dat ik een andere weg in moet slaan, en dat dat de goede weg is.

Kotty huis in uit, het is een mooi beeld. Het is een transitie die we allemaal wel eens mee zouden willen maken: iemand anders worden, ons andere zelf. Een boek schrijven, je droombaan vinden, een kunstwerk kopen, als een fee over de rotonde bij Velperbroek rijden, een nieuw jaar in vliegen en er als iemand anders weer uit tevoorschijn komen, wie wil dat nu niet?