‘Lang leve oom Jozef Stalin, wiens lippen zoeter zijn dan frambozen’, zingt Julia in De draad en de vliegende naald. Ze moet er om lachen, al realiseert ze zich dat ze een paar jaar eerder vanwege dat gegiechel nog gearresteerd had kunnen worden.

Vandaag is het zestig jaar geleden dat Iosif Vissarionovitsj Stalin is overleden. Ook al heeft hij naar schatting ruim tien miljoen doden op zijn geweten, in Rusland begint oom Stalin in sommige kringen weer een sterrenstatus te krijgen.

In het Drents Museum kunnen we nog tot 9 juni oog in oog staan met de vojd en met vele andere kleurige schilderijen die ons de Sovjet Unie tonen als een sprookje. Tussen de vele schilderijen die de Sovjetmythe illustreren, vallen de werken van Kazimir Malevich meteen op. Als een profeet van de avant-garde en de uitvinder van het suprematisme begint hij na 1928 zijn schilderstijl toch aan te passen aan de nieuwe politieke werkelijkheid. Maar niet van harte. Een voorbeeld daarvan is de Arbeidster uit 1933. Gezicht en armen zijn bijna academisch geschilderd, maar de kleding van de vrouw doet aan de suprematistische kostuums denken die Malevich eerder in zijn carrière ontwierp. Opvallend is het hoofddoekje: geschilderd in blauw, maar door het craquelé schemert duidelijk het rood van alle andere hoofddoekjes die iconisch waren voor het socialistisch realisme. Als de arbeiders de nieuwe heiligen waren, wil Malevich met dat blauw dan naar Maria verwijzen? Ik weet het niet. Malevich signeerde de Arbeidster trouwens niet met zijn naam, maar met een statement. Snel naar Assen, dan kun je het zelf zien.