Je bent een weekend in Polen en het gaat zoals altijd: iedereen vertelt verhalen, je komt terug met wel drie romans in je hoofd. P. komt met verhalen over zijn familie, de oorlog natuurlijk, niet verder vertellen, niet voor een boek gebruiken dit.
‘Maar hoe heetten ze dan’, vraag ik. ‘Die tante, die oudoom, die achterneef.’ Een naam bepaalt een verhaal.

Voor sommige schrijvers helpt het: lijstjes maken als ze aan iets nieuws beginnen, of als ze niet weten hoe ze verder moeten met hun schrijfproces. Wat ook helpt, is een uurtje lezen in de Księga naszych imion van ene mijnheer Józef Bubak, mijn Poolse namenboek. Naast Joachim, Joanna, Jolanta (ik sla maar een willekeurige pagina op), tref je hier ook Boguchwał, Wszechiech, of Żelisław aan. Of Grzymisława, Makryna, Strzeżysława. Als mijn hoofdpersonen zulke namen zouden hebben, kan ik de verhalen die P. me vertelt zelf wel verzinnen. En trouwens, tegen de tijd dat ik Mśigniewa, Świętopełk of Wawrzyniec foutloos uit kan spreken, heb ik allang een nieuwe roman geschreven.