Het is echt waar, er was eens een man die in Zutphen zijn inspiratie vond. De torenspits van de Sint Jan was zijn pen, het water uit de IJssel was zijn inkt, het door de paddenstoelenman geleverde eekhoorntjesbrood gebruikte hij als papier en verhalen waaiden hem toe uit het gebeier van de klokken van de Walburgiskerk.
Het was wel eens lastig dat hij zich zo heftig liet inspireren dat hij dingen zag die er niet waren. Want u en ik weten ook wel dat de kleur van de dakpannen niets te maken heeft met drakenbloed, dat de fontein op de markt geen prinsessentranen huilt, dat zich ’s zomers in de schoorstenen geen Zwarte Pieten schuilhouden en dat de vleermuizen bij de Broederenkerk ’s nachts niet stiekum boeken zitten te lezen. Maar als je hem tegenkomt en hem aan het woord laat, de man die in Zutphen zijn inspiratie vond, dan zou je hem bijna gaan geloven.

En soms heeft hij wel een punt, die man die in Zutphen zijn inspiratie vond. Want u en ik weten heus wel dat de kikkers in de grote gracht veranderen in prinsen als je ze kust, en dat er daarom zoveel leuke mannen in de Rodetorenstraat wonen. En dat de ganzen die ’s nachts al gakkend over de stad heen vliegen, helemaal niet gakken, maar onze dromen aan elkaar vertellen. En dat zo’n droom soms naar beneden valt en in het hoofd van iemand anders terechtkomt. Zo houdt het natuurlijk nooit op, met die inspiratie.