Het is zondag, misschien wel de warmste dag van het jaar, en daarom sta ik om zeven uur op. Mijn project voor vandaag is een wandeling over de Żelaznastraat, vanaf het begin tot het einde en weer terug, in totaal zo’n zes kilometer. Ik heb eerder deze week mappen vol foto’s gezien van de Żelaznastraat in de oorlogsjaren, maar hoe ziet de straat er nu uit? Wie woont hier nu? Brengen de mensen, de gebouwen, me op ideeën voor een tekst?

Ik ben nog maar een kilometer op weg als ik ze zie. Eerst denk ik nog even dat het een grootvader achter een kinderwagen is. Maar achter hem loopt nog een grootvader achter een kinderwagen, en daarachter nog een. Een daarachter een grootmoeder, veel ouder dan veertig kan ze niet zijn. Ik zie een stoet van zwervers en hun huishoudens. De een heeft zijn kinderwagen vol flessen, de ander vol vodden, weer iemand anders heeft spullen die in plastic zakken zijn verpakt. Ze zijn moe, ze zijn smerig, hun gezichten zijn verwoest door de alcohol. Ze lopen in de richting van het Centraal Station, maar waar komen ze vandaan? Hebben ze gezamenlijk overnacht op de binnenplaats van een van de dichtgetimmerde huizen die sinds de oorlog verlaten zijn?

Ineens kan ik geen betekenis meer geven aan mijn project. Ik ga op een stoel zitten voor de Coffee Company en bestel een cappuccino. Zondagse Polen slenteren voorbij, ze gaan vandaag stemmen voor Europa, of misschien wel tegen. Aan de overkant van de straat lopen twee van de zwervers uit de stoet, een man en een vrouw. Zou het een echtpaar zijn, denk ik, maar voordat ik de moed heb gevat om ze aan te spreken, zijn ze in een oeroud gebouw verdwenen.