‘Optimism is a moral duty’, verzuchtte een vriendin toen we vrijdag nogal zaten te treuren bij een croque monsieur. In gedachten was ik nog steeds naar een vreemd schilderij aan het kijken dat ik een dag eerder zag op de Brafa, de Brusselse kunstbeurs. Het Personnage debout van de Belgische surrealistische kunstenaar Jane Graverol (1905-1984) is zo te zien zojuist van een reis teruggekeerd. In zijn duffelse jas, hoed op het hoofd, tas in de hand, komt hij een huis binnen. Hij staat op de drempel, zijn voeten op de zwart-wit geblokte vloer, achter hem een landschap waarin een onbestemde ronde kei ligt en boompjes die veel te klein lijken voor de woestijnachtige ruimte waarin ze groeien. Hij heeft een aandenken meegenomen. Uit de hemel is een ei geknipt en dat ei is in omgekeerde vorm in de buik van de man terechtgekomen, een ei van blauwe hemel met wolken.

Ondertussen heb ik veel te weinig tijd om naar kunst te kijken omdat ik vier seizoenen House of Cards moet inhalen. In episode 27 heeft First Lady Claire Underwood een ei in haar handen op het moment dat ze hoort dat ze niet wordt benoemd als ambassadeur bij de Verenigde Naties. In haar verwarring geeft ze het ei aan haar man Francis, die zijn eigen woede moet verwerken: de democraten willen hem bij de nieuwe verkiezingen niet als president kandideren. Triest zit hij achter zijn bureau, machteloos probeert hij het ei rechtop te laten staan. Hij denkt de hele wereld in handen te hebben, maar het ei ontglipt keer op keer aan zijn machtige wil. Dan het inzicht: aan natuurwetten valt niets te veranderen. Shit happens en het enige dat je daartegen kunt doen is een nieuwe list verzinnen. Knip een blauw ei met wolken uit de hemel en stop het in je buik. Maak een tentoonstelling, zing een cantate, schrijf een boek. Optimism is a moral duty.