‘Waarom heb je Henryk Górecki gekozen’, vroeg ik haar na het concert. ‘Vanwege zijn akkoorden’, zei ze. ‘De harmonie. En vanwege die lange lijnen in zijn composities – de tijd in zijn muziek.’

Dat was nadat ze Górecki’s O domina nostra had gezongen in de Walburgiskerk. Tommy van Doorn begeleidde haar op het Henrick Baderorgel, en daar, vanuit de hoogte, klonk ook haar stem. De talmende tonen op dat majestueuze orgel, haar langzame en loepzuivere stem die die de lange lijnen volgde. Een tekst die ik niet kon verstaan, maar daarom was het een lied dat alleen voor mij was bedoeld.

Eerder die middag al had ze met de tijd gezongen, in een Vocalise van Arjan van Baest: een duet met de echo van haar stem die uit de gewelven van de kerk tevoorschijn kwam.

In het concertprogramma had ik gelezen dat ze met Symfonie nr. 3 van Górecki cum laude was geslaagd voor de opleiding Klassiek Zang aan de Fontys Hogeschool in Tilburg. Ze had daar Poolse les voor genomen en zelf een orkest met 84 musici geregeld.

Nu had ze een ander stuk gekozen, uit 1985, met een orgel uit 1643 en een organist uit 1990.

Akkoorden die pijn deden aan je oren en daarom iets raakten, heimwee en oud verdriet. De merkwaardige sensatie dat de lineaire tijd had opgehouden te bestaan. De voeten van Rembrandts Verloren Zoon in Sint-Petersburg, op de trein stappen in Szklarska Poręba, het geschitter van gouden kerkkoepeltjes in het glooiende landschap bij Rozdół, Oekraïne, toen het nog lang geen oorlog was.

Dat zong Rianne Wilbers op zaterdag 30 juli 2022 in de Walburgiskerk in Zutphen.